EDİTÖR
Gücü kadınlara yetenler…
İDRİS GÜRSOY
Adımın bir önemi yok. Yaşımın ve nerede yaşadığımın da...
Bir kadın ve anneyim... Bir sabah çalındı kapım, uyandım. Elinde makinalı
tüfekler, sırtlarında kurşun geçirmez yeleklerle gelenler polislerdi.
Çocuklarım korkuyla eteklerime sarıldı. En küçüğü ağlamaya başladı, başımı
örttüm, onları kucağıma aldım. Bu bir baskındı, içeriye girdiler... Bütün
odaları aradılar, her şeyi didik didik ettiler, bazı kitaplara, Hz. Muhammed’in
hayatını anlatan Sonsuz Nur’a, vaaz CD’lerine el koydular... Eski zulüm zamanlarından
hortlayıp gelmiş gibiydiler.
Gazetelerde çıkan fotoğraflarımdan gördünüz beni… Ellerime
kelepçe vurdular, iki koluma girip bir mücrim gibi alıp götürdüler. Evimin
etrafında onlarca polis, bir o kadar polis aracı vardı... Katillere reva
görülmeyen muamele, ‘başörtülü bacım’ diyen o sözde ‘İslamcı’ maskelerini
düşürmüştü…
Ne mi yapmıştım? Ne PKK ile ne de IŞİD ile işim vardı. Ne şu
katliamla ne de bu cinayetle... Hırsızlık ve soygunla da suçlanmıyordum.
Evimden silah ve deste deste dolarlar da çıkmadı. Adını daha önce hiç
duymadığım, eylemlerinden haberdar olmadığım bir terör örgütüne üyeymişim!
Karakol ve cezaevinde cinayetlerimi ise şöyle sıraladılar: Fakir öğrenciler
için burs toplamak, kurban hissesine ortak olmak, kermes düzenlemek, dini
sohbetlere katılmak, dua etmek, okul ve yurt yaptırmak…
Günler, haftalar ve aylar geçiyor. Ne iddianame var ortada
ne derdimi anlatacağım bir mahkeme… Bütün kutsalları, evrensel hukuk
kurallarını, anayasayı ve kanunları çiğnediler. Cezaevinde terör suçlularıyla
aynı koğuşlara koydular. Namaz kılıp tespih çektiğimi görünce mahkûmlar
şaşırdı. “Hadi biz cinayet işledik de buradayız, senin ne işin var?” dediler.
Burs, kurban, okul, yurt diye anlatınca çok güldüler.
Çocuklarımdan ayrıyım, bir ana yüreği ancak buna dayanmaz. Onları da emanetin asıl sahibi Allah’a emanet
ettim. Burada çok el uzatılacak insan bulunuyor, pek çok kadına yardımcı
oluyorum. İsteyene Kur’an da öğretiyorum. Ben başım dik çıkacağım buradan.
Alnım açık, hayırda koşmaya devam edeceğim. Çocuklarımı bağrıma basacağım. Ya
gücü kadınlara yetenler! Siz zulümlerinizle nasıl yaşayacaksınız?
Çocuklarınızın yüzüne bakabilecek misiniz?
***
Ülkü Özel Akagündüz, günlerdir yollarda, binlerce kilometre
kat ederek Anadolu’yu bir uçtan diğer uca dolaştı. Farklı bölgelerde ezilen,
horlanan, şiddet gören, çocuklarını şehit veren, eşini madende kaybeden,
çevreyi korumak için TOMA’ların önüne yatan kadınların hikâyelerini topladı.
Şimdi onlara yukarıdaki gibi inançlarından dolayı ayrımcılığa uğrayıp zulüm
edilenler de eklendi... “Ananı da al git!” diyen bir zihniyet acı haritamızı
genişletiyor... Keşke, 8 Mart vesilesi ile kadınların başarı hikâyeleri ile
dopdolu bir sayı hazırlayabilseydik.
Kadınlar günü böyle mi kutlanmalıydı? ( 7 MART 2016,
AKSİYON, DAĞITIMI ENGELLENEN SON SAYI)
